Ήρθε η στιγμή για ένα άλλο μοτοσυκλετιστικο 3ημερο καθαράς Δευτέρας. Βάλαμε στο πρόγραμμα να επισκεφτούμε την νότια Πελλοπόνησο ! Το μενού θα είχε Λεωνίδιο , Αρκαδία , αλλά και Λακωνία και είχαμε την καλύτερη διάθεση να τα εξερευνήσουμε!! Σάββατο πρωί πρωί και είμαστε έτοιμοι εγώ και η Μαρία για το ταξίδι μας. Φουλάραμε την μηχανή και τα πάντα ήταν στην εντέλεια.
Πρώτη μας στάση στον Ισθμό της Κορίνθου για καφεδάκι και κάτι να τσιμπήσουμε! Βρήκα και την ευκαιρία και πέταξα το drone βγάζοντας κάποιες όμορφες φωτογραφίες !
Ύστερα από τη στάση στον Ισθμό κατεβήκαμε προς το νότια Πελοπόννησο και λίγο πριν φτάσουμε στο Λεωνίδιο είδαμε μια πανέμορφη εκκλησία και συγκεκριμένα τον ιερό ναό της Αγίας Κυριακής. Σταματήσαμε απολαύσαμε την πανέμορφη θέα και βγάλαμε κάποιες όμορφες φωτογραφίες
Μετά πήραμε κατεύθυνση για το γνωστό σε όλους για τον κόκκινο βράχο Λεωνίδιο.Το Λεωνίδιο πήρε το όνομά του από το εκκλησάκι του Αγίου Λεωνίδα, που αναφέρεται σε χρυσόβουλο του Ανδρονίκου Παλαιολόγου το 1293.Χαρακτηριστικό γνώρισμα του Λεωνιδίου είναι ο επιβλητικός κόκκινος βράχος που ορθώνεται πάνω από τον οικισμό. Το Λεωνίδιο είναι σήμερα χαρακτηρισμένος παραδοσιακός οικισμός. Ο πληθυσμός του είναι Τσακώνικηςκαταγωγής. Εκεί ήπιαμε έναν ωραίο καφέ στην πλατεία και βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες !
Μετά το καφεδάκι μας πήραμε τον πανέμορφο δρόμο από το βουνό του Πάρνωνα με κατεύθυνση την Μονεμβασιά , αλλά πριν φτάσουμε εκεί είχαμε βάλει στόχο να δούμε το λιμανάκι του Γέρακα ή αλλιώς τα ελληνικά φιόρδ. Και μπορεί η Νορβηγία να φημίζεται για τα φιόρδ της, αλλά όπως αποδεικνύεται και η Πελοπόννησος έχει τη δική της ομορφιά στον τομέα αυτό. Ο Γέρακας είναι χτισμένος στις ανατολικές ακτές του νομού Λακωνίας και σε απόσταση περίπου 20 χιλιομέτρων από την Μονεμβασιά
Φτάσαμε στο κατάλυμα μας το οποίο ήταν λίγο έξω από την Μονεμβασιά αλλά με απίστευτη θέα . Αφήσαμε τα πράγματα μας , κάναμε ένα μπάνιο και βγήκαμε βράδυ σε μια γνωστή ταβέρνα για να δοκιμάσουμε παραδοσιακές νοστιμιές . Ένα από τα πιάτα τους ήταν οι Γκόγκες.
Κυριακή 2 Μαρτίου:
Την άλλη μέρα σηκωθήκαμε νωρίς , πήραμε την μηχανή και πήγαμε να επισκεφτούμε το κάστρο της Μονεβασιάς όπου φάγαμε ένα ωραίο πρωινό , ψωνίσαμε σουβενίρ και βγάλαμε αρκετές φωτό.
H Μονεμβασιά ήταν από τις πιο σπουδαίες και πιο ιστορικές καστροπολιτείες της Ελλάδας. Επιπροσθέτως, είναι χωρίς αμφιβολία ένα από τα ωραιότερα κάστρα στον κόσμο.
Τοποθεσία & Στρατηγική Σημασία
Η Μονεμβασιά είναι χτισμένη πάνω σε ένα βράχο με μοναδική πρόσβαση από τη στεριά μια στενή λωρίδα γης από την οποία πήρε καὶ το όνομά της. Η φυσική τοποθεσία της την είχε καταστήσει ιδανικό καταφύγιο κατά τις επιδρομές των βαρβάρων.
Ιστορία
Ιδρύθηκε στα χρόνια του αυτοκράτορα Μαυρικίου το 583, όταν οι κάτοικοι των γύρω περιοχών έψαχναν να βρουν καταφύγιο από τις επιδρομές των Αβάρων και των Σλάβων.
Η πόλη φαίνεται ότι αρχικά ιδρύθηκε στο ψηλότερο πλάτωμα της κορυφής και αργότερα επεκτάθηκε στα νοτιοανατολικά, σε τόπο ομαλό, απάνεμο και αθέατο από την πελοποννησιακή ακτή, που επιπλέον διαθέτει και το προνόμιο να αποτελεί καίριο παρατηρητήριο για όσα καράβια διαπλέουν το Μυρτώο πέλαγος.
Ο οικισμός, αν και δεν διέθετε απολύτως καμία πηγή νερού, αναδείχθηκε σε ναυτικό και εμπορικό σταθμό για τους θαλάσσιους δρόμους του Αιγαίου. Το λιμάνι της πόλης ήταν διπλό, στα βόρεια και τα νότια της γέφυρας που ένωνε τη βραχώδη χερσόνησο με την απέναντι στεριά. Από τα μέσα του 10ου αιώνα η πόλη άρχισε να αναπτύσσεται δυναμικά, με το άπλωμα του οικισμού σε όλο το βράχο.
Σύμφωνα με τον Άραβα γεωγράφο Ιντριζί στα μέσα του 12ου αιώνα η πόλη διέθετε ψηλό τείχος, ενώ λίγο αργότερα έγινε έδρα Μητρόπολης. Τότε το κάστρο ενισχύθηκε τόσο, ώστε έγινε οχυρό που αντιστάθηκε σθεναρά σε όσους το επιβουλεύτηκαν, όπως στον Ρογήρο Β’, βασιλιά των Νορμανδών, το 1147, και στον Γουλιέλμο Β' Βιλλεαρδουίνο , έναν αιώνα μετά, στις δυνάμεις του οποίου τελικά υπέκυψε το 1248, μετά τον αποκλεισμό των Φράγκων πολιορκητών και ικανές διαπραγματεύσεις για τη διατήρηση παλαιότερων προνομίων των κατοίκων.
Η πόλη, ωστόσο, επέστρεψε στους Βυζαντινούς το 1262, μαζί με τα κάστρα του Μυστρά, του Γερακίου και της Μεγάλης Μαΐνης, με τη συνθήκη που ακολούθησε τη συμφωνία μεταξύ Φράγκων και Βυζαντινών μετά τη μάχη της Πελαγονίας (1259). Τότε η Μονεμβασία έγινε βάση του Βυζαντινού στόλου για την ανακατάληψη εδαφών της Πελοποννήσου.
Με χρυσόβουλλα των αυτοκρατόρων Ανδρονίκου Β’ και Ανδρονίκου Γ’ παραχωρήθηκαν διοικητικά, εκκλησιαστικά και οικονομικά προνόμια που εξασφάλιζαν ατέλεια στα προϊόντα της Μονεμβασίας, φορολογικές απαλλαγές και ελεύθερη κίνηση των πλοίων της, χωρίς υποχρεώσεις δασμών στα εδάφη της αυτοκρατορίας. Έτσι, η πόλη αναδείχθηκε σε σημαντικό διοικητικό και εκκλησιαστικό κέντρο και έδρα μεγάλης ναυτικής και εμπορικής κίνησης.
Οι Μονεμβασίτες αναφέρονται ως πλοιοκτήτες ή ναυτικοί, έμποροι, αλλά και πειρατές. Στα προϊόντα που εμπορεύονταν συγκαταλέγονται είδη όπως πρινοκκόκκι και κοξινέλα (έντομα από τα οποία παρασκευάζεται, μετά από ειδική κατεργασία, κόκκινο χρώμα για βαφές υφασμάτων), μετάξι, παστά, δέρματα, ζώα, λάδι, κρασί, αλλά και δούλοι. Άλλοι κάτοικοι ασχολούνταν με τις οικοδομικές εργασίες, τη ναυπηγική, καθώς και τη γεωργία και την κτηνοτροφία και δραστηριοποιούνταν στην απέναντι στεριά, από το Γέρακα ως τον Άγιο Φωκά, με ένα δίκτυο υποστατικών και μικρών οικισμών που έλεγχαν δρόμους και διαβάσεις και επικοινωνούσαν με πύργους και σκάλες που αναπτύχθηκαν στην ακτή. Φημισμένο ήταν τόσο το λάδι, όσο και το κρασί της περιοχής, το οποίο αργότερα πήρε την ιδιαίτερη ονομασία του από τη Βενετσιάνικη παραφθορά του ονόματος της πόλης: «Μαλβαζία».
Έξω από τα τείχη υπάρχουν ίχνη εγκαταστάσεων βυρσοδεψίας (στα «Ταμπάκικα»), ενώ στην απέναντι στεριά υπάρχουν διάσπαρτοι ληνοί, καθώς και λατομεία πωρόλιθου στον Άγιο Φωκά.
Η αρχή της ύφεσης και της τελικής κατάρρευσης άρχισε από το 1394, όταν αναφέρεται Οθωμανική φρουρά στη Μονεμβασία, σε μια πρώτη, προσωρινή κατάληψή της. Το 1460, υπό την απειλή των Οθωμανών, οι Μονεμβασίτες ζήτησαν να τεθούν κάτω από την προστασία του Πάπα Πίου του Β’, αλλά στα τέλη του 1463 παρέδωσαν την πόλη στους Βενετούς. Από το 1540 μέχρι το 1690 διαρκεί η πρώτη περίοδος της Τουρκοκρατίας και μετά το σύντομο διάλειμμα της Β’ Ενετοκρατίας (1690-1715), η πόλη πέρασε και πάλι υπό τον ζυγό των Τούεκων και έγινε πρωτεύουσα του βιλαετιού της ανατολικής Λακωνίας. Το 1821 η Μονεμβασία ελευθερώθηκε πρώτη μεταξύ των οχυρών του Μοριά από τον οπλαρχηγό Τζανετάκη Γρηγοράκη
Στην συνέχεια είχαμε βάλει προορισμό το Γύθειο , αλλά πριν φτάσουμε εκεί έπρεπε να δούμε ένα εντυπωσιακό αξιοθέατο , το ναυάγιο του mv Dimitrios,
Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες στάσεις στο ταξίδι σου στην Ανατολική Μάνη είναι εκείνη στο «Ναυάγιο Δημήτριος». Εκτός από μπάνιο στην εκπληκτική παραλία που βρίσκεται κοντά στο Γύθειο, θα βρεις και ένα εκπληκτικής ομορφιάς ναυάγιο! Από το 1981 και έπειτα το καράβι έχει γίνει για την περιοχή ο απόλυτος τουριστικός πόλος έλξης.
Η ιστορία πίσω από τον Μύθο!
Το πλοίο «Δημήτριος», βρίσκεται ξεβρασμένο στην παραλία Σελινίτσας από τις 23 Δεκέμβρη του 1981. Πολλά έχουν ακουστεί για αυτό το ναυάγιο. Ότι τάχα ήταν πλοίο φάντασμα ή ακόμη ότι κουβαλούσε λαθραία τσιγάρα. Τίποτα από τα παραπάνω όμως δεν ισχύει.
Αρχικά το πλήρωμα αναγκάστηκε να καταπλεύσει εκτάκτως στο λιμάνι του Γυθείου λόγω σοβαρής ασθένειας του πλοιάρχου και της εισαγωγής του στο νοσοκομείο. Εν συνεχεία το πλοίο «Δημήτριος» άρχισε να έχει προβλήματα οικονομικής φύσης και εγκαταλείφθηκε από τους ιδιοκτήτες του. Παράλληλα επιβλήθησαν ασφαλιστικά μέτρα από δανειστές, ενώ συν τοις άλλοις είχαν παρουσιαστεί μηχανικά προβλήματα. Έμεινε επί ένα χρόνο ακινητοποιημένο στο λιμάνι του Γυθείου. Σήμερα και αφού ούτε οι ιδιοκτήτες αλλά ούτε και κάποια δημόσια υπηρεσία ενδιαφέρθηκε να μεριμνήσει, το πλοίο “μεταφέρθηκε” από μόνο του στην παραλία και απόλυτα εναρμονισμένο με το φυσικό τοπίο της παραλίας! Προσελκύει πολύ κόσμο καθώς ο κόσμος συνδυάζει την παρατήρηση του ναυαγίου και παράλληλα μπάνιο στα καταγάλανα νερά της Σελινίτσας. Η περιοχή που βρίσκεται το ναυάγιο ονομάζεται Βαλτάκι!
Γενικές Πληροφορίες:
Όπως διαβάζουμε και στο βιβλίο του επίτιμου αρχηγού του Λιμενικού Σώματος Χρήστου Ντούνη «Τα ναυάγια στις ελληνικές θάλασσες», το καράβι έχει μήκος 67 μέτρων, χωρητικότητα 965 κόρων και ναυπηγήθηκε το 1950. Ο «Δημήτριος» ήταν ιδιοκτησίας των αδελφών Μολλάρη κατά 76,75% και των αδελφών Ματσινού κατά 23,25%.
Η παραλία
Η παραλία είναι τεράστια και με καταγάλανα νερά. Ο κόσμος μπορεί να συρρέει εκεί για να δει το πολυσυζητημένο ναυάγιο, όμως ένας πολύ σημαντικός λόγος που επισκέπτονται το μέρος είναι και η αμμουδερή παραλία. Η παραλία δεν είναι οργανωμένη και μπορείς να κάτσεις με την ομπρέλα σου – ή χωρίς- όπου σου αρέσει. Φρόντισε να έχεις μαζί σου τα απαραίτητα (αντηλιακό, νερό και ίσως κάτι φαγώσιμο σε περίπτωση που καθίσετε πολύ ώρα εκεί.
Μετά την όμορφη μας εμπειρία με ναυάγιο κατευθυνθήκαμε για το Γύθειο και αράξαμε στον φάρο πίνοντας καφεδάκι.
Το νησάκι Κρανάη, στην άκρη του λιμανιού του Γυθείου, ήταν σύμφωνα με τη μυθολογία το ερωτικό καταφύγιο του Πάρη και της Ωραίας Ελένης μετά την απαγωγή και προτού αναχωρήσουν για την Τροία. Συνδέεται με τη μεγάλη στεριά με έναν λιμενοβραχίονα και η θέα προς την αμφιθεατρικά κτισμένη πολιτεία με τα πάμπολλα νεοκλασικά σπίτια είναι πανοραμική.
Σε αυτή την πλευρά του νησιού βρίσκεται και ο πύργος Τζαννετάκη, στον οποίο στεγάζεται το Μουσείο της Μάνης. Αν όμως ο επισκέπτης αποφασίσει να διασχίσει το πευκοδάσος και να βρεθεί στην άλλη γωνιά της Κρανάης, τότε θα βρεθεί μπροστά σε μια αποκάλυψη. Ενας από τους παλιούς φάρους, από τους λίγους που έχουν διασωθεί, στέκει εκεί από το 1873 για να μεταφέρει στις μέρες μας την αίσθηση άλλων εποχών. Ψηλός, πετρόκτιστος, τριγυρισμένος από τα βοηθητικά κτίσματα και τις συκιές, προβάλλεται στο γαλάζιο πέλαγος. Η καλύτερη ώρα για τον περίπατο του επισκέπτη στον φάρο είναι η αυγή, όταν ο ήλιος ανατέλλει από τη θάλασσα ξεδιπλώνοντας την πιο πλούσια χρωματική παλέτα που διαθέτει.
Ο φάρος αυτός κατασκευάστηκε το 1873. Το ύψος του άσπρου οκταγωνικού του πύργου είναι 23 μέτρα και το εστιακό του ύψος είναι 78 μέτρα. Πρωτολειτούργησε με πετρέλαιο και η ακτίνα της δέσμης φωτός του έφτανε τα 15 ν.μ. Βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του Γυθείου στην νησίδα Κρανάη.
Μετά το όμορφο διάλειμμά μας , πήραμε για προορισμό το όμορφο χωριουδάκι του Κοσμά στην Αρκαδία όπου εκεί θα συναντάγαμε τα παιδιά από το bmw adventure stories όπου είχαν κλείσει μια ταβέρνα για φαγητό.
Δάση με έλατα, πλατάνια και άφθονα τρεχούμενα νερά χαρίζουν ιδιαίτερη φυσική ομορφιά σε αυτόν τον ορεινό οικισμό του Πάρνωνα
Κάποιες δεκαετίες πριν, μπορούσες να φτάσεις στον Κοσμά μόνο με τα πόδια. Πλέον, όμως, θεωρείται ως τελευταίος σταθμός της Αρκαδίας στον δρόμο προς τη Λακωνία κι έχει ανακαλυφθεί ταξιδιωτικά, τουλάχιστον από όσους έχουν τριγυρίσει ευρύτερα στις εκτάσεις του Πάρνωνα. Μάλιστα, αρκετοί από αυτούς τον θεωρούν ένα από τα ωραιότερα χωριά σε όλη την Πελοπόννησο.
Χτισμένος στο επιβλητικό υψόμετρο των 1.127 μέτρων, στις νοτιοανατολικές, δασώδεις πλαγιές του Πάρνωνα, ο Κοσμάς είναι ένας από τους πιο ορεινούς οικισμούς της Αρκαδίας. Αυτό το στοιχείο του χαρίζει πολλές φυσικές ομορφιές, αλλά και υπέροχη θέα, η οποία –όταν ο καιρός είναι καλός και ο ορίζοντας καθαρός– φτάνει μέχρι τις τελευταίες εσχατιές του Αργοσαρωνικού, επιτρέποντάς σου να διακρίνεις τα σχήματα της Ύδρας και των Σπετσών.
Από την άλλη, κάτι τέτοιο σημαίνει ότι οι χειμώνες τείνουν να είναι βαρείς. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι πολλοί από τους 356 κατοίκους (σύμφωνα με την απογραφή του 2011) επιλέγουν να ξεχειμωνιάζουν στα γειτονικά χωριά της Λακωνίας –κυρίως στο Γεράκι και στον Βρονταμά– επιστρέφοντας στον Κοσμά όταν υποχωρεί το κρύο και τα πολλά χιόνια. Ιδανικότερες εποχές για να τον επισκεφθεί κανείς, λοιπόν, είναι η άνοιξη και το καλοκαίρι, όταν μπορείτε να χαρείτε απρόσκοπτα την υπέροχη δασική φύση που τον περιβάλλει και τα άφθονα, τρεχούμενα νερά της περιοχής.
Για καφέ και θαυμάσια γλυκά αξίζει να περάσετε από τον «Πλάτανο», κάτω από τους τεράστιους πλάτανους της κεντρικής πλατείας –δοκιμάστε οπωσδήποτε το γαλακτομπούρεκο, αν το βρείτε, αλλά και τον μπακλαβά τους.
Μετά από την όμορφη μας συνάντηση με τα παιδιά και το τραπέζι που είχαμε , αποφασίσαμε να τους χαιρετήσουμε και να πάμε στο τελικό μας προορισμό την Νεμέα. Όπου εκεί θα μέναμε και την άλλη μέρα το πρωί θα είχαμε παρουσίαση στο κτήμα Μπαϊρακτάρη.Το Κτήμα Μπαϊρακτάρη στεγάζεται σε ένα μοντέρνο και λειτουργικό κτίριο στην είσοδο της Νεμέας.
Περιτριγυρισμένο από τον φημισμένο αμπελώνα του Αγιωργίτικου έχει ως στόχο την παραγωγή υψηλής ποιότητας οίνων.
Στο Κτήμα Μπαϊρακτάρη μπορείτε να ζήσετε μια μοναδική εμπειρία ξενάγησης και γευσιγνωσίας όπου θα γνωρίσετε τη διαδικασία παραγωγής του κρασιού, τα βήματα της γευσιγνωσίας αλλά και την ιστορία του τόπου.
Η εμπειρία στο Κτήμα Μπαϊρακτάρη περιλαμβάνει μια ξενάγηση στους χώρους του οινοποιείου διάρκειας 20 λεπτών όπου εξειδικευμένο προσωπικό εξηγεί βήμα προς βήμα τα στάδια της οινοποίησης, της εμφιαλωτικής και της διαδικασίας παλαίωσης στο κελάρι του Κτήματος. Έπειτα ακολουθεί γευσιγνωσία σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο δοκιμάζοντα ξεχωριστά κρασιά και εξηγώντας τα μυστικά τους.
Μετά την όμορφη ξενάγησή μας πήραμε τον δρόμο της επιστροφής και μάλιστα με βροχερό καιρό αλλα γεμάτους με εικόνες και εμπειρίες. Άλλο ένα 3ήμερο έφτασε στο τέλος του και τα καλύτερα έρχονται. Να ταξιδεύετε και να περνάτε όμορφα γιατί η ζωή είναι μικρή.
Add comment
Comments