Exploring Bulgaria on a Motorcycle 🇧🇬

Επιτέλους μετά από μια απαιτητική σεζόν στην δουλειά μου , ήρθε η ώρα να πάρω την πρώτη μου άδεια για το καλοκαίρι. Φέτος δεν θα ήταν οι κλασικές καλοκαιρινές διακοπές που έκανα στο παρελθόν , δηλαδή σε ένα νησί να χαλαρώνω σε μια ξαπλώστρα και να πίνω μια μπίρα. Είχα σκοπό να ανακαλύψω κάποια μέρη στην γειτονική Βουλγαρία και βρήκα το χρόνο και την ευκαιρία να τα επισκεφτώ φέτος,  Και σε αυτό το ταξίδι εννοείτε θα το έκανα πάλι με το Μαράκι. Περιπέτεια και Μαρία είναι συνώνυμα και είμαι τυχερός που έχει την ίδια τρέλα μαζί μου και ακολουθεί σε όλα τα ταξίδια. Λοιπόν 17 Αυγούστου και το ταξίδι ήταν πρώτο πυλών . Σήμερα είχα σκοπό να ανηφορίσω από τον Πειραιά για την Θεσσαλονίκη μόνο από επαρχιακούς δρόμους , τουλάχιστον μέχρι την Κατερίνη και μετά 1 ώρα εθνική μέχρι την συμπρωτεύουσα για την πρώτη τη μας διανυκτέρευση.

18 Αυγούστου 

Το πρωί είχαμε αναχώρηση με προορισμό στα σύνορα του Προμαχώνα , αλλά πιο πριν ήθελα να επισκεφτώ το οχυρό Ρούπελ που βρισκόταν λίγο πιο πριν τα σύνορα , μου το είχαν προτείνει κάτι φίλοι και δεν το μετάνιωσα καθόλου. Είχαμε ξενάγηση από τους στρατιώτες που υπηρετούν την θητεία τους εκεί , διάρκεια περίπου 1 ώρα και μας διηγήθηκαν τα ιστορικά γεγονότα , επισκεφτήκαμε όλους τους χώρους του οχυρού και μεταφερθήκαμε και στα υπόγεια τούνελ τα οποία μέχρι και σήμερα κρατιούνται αρκετά καλά. Επίσης η επίσκεψη είναι δωρεάν. 

Μετά την επίσκεψη μας , συνεχίσαμε για τα σύνορα της Ελλάδας με της Βουλγαρίας τα οποία έχω να παραδεχτώ ότι περάσαμε χωρίς κανέναν έλεγχο , ούτε καν τα χαρτιά μας δεν κοίταξαν , τώρα ίσως έπαιζε ρόλο ότι είμασταν πάνω σε μια μηχανή και μας λυπήθηκαν να μας τρέχουν με τέτοια ζέστη, 

Είχα την έξυπνη ιδέα να μη βάλω βενζίνη στην Ελλάδα και μπαίνοντας στην Βουλγαρία να γεμίσω καθώς οι τιμές είναι πολύ χαμηλές σε σύγκριση με την δικιά μας , όλα εδώ καλά , το θέμα ήταν ότι σε όσα βενζινάδικα είχα σταματήσει δεν παίρνανε κάρτα και θέλανε μόνο μετρητά κάτι που δεν είχα σκεφτεί , και ΑΤΜ δεν είχε ούτε για αστείο!! Ευτυχώς λίγο πριν την Κοβασέβιτσα που θα μέναμε εκεί βρήκαμε ένα βενζινάδικο που μας έκανε το χατήρι και μας έσωσε από μια δύσκολη κατάσταση. Η διαδρομή πάντως ήταν τέλεια , καταπράσινη Ροδόπη , στροφές που σου φτιάχνουν την διάθεση και μια καταιγίδα που δεν περίμενα να έχουμε Αυγουστιάτικα , το θετικό ήταν ότι δρόσισε και επιτέλους δεν βαράγαμε 38αρια που αντιμετωπίσαμε στην Βόρεια Ελλάδα.

Το απόγευμα βγήκαμε έξω , μπήκαμε σε μια παραδοσιακή ταβέρνα και δοκιμάσαμε τα ωραία Βουλγάρικα κρέατά τους. Αυτό που μου έκανε εντύπωση με την κουζίνα τους και ξετρελάθηκα ήταν τα τυριά τους που τα συνοδεύανε με μαρμελάδα. Επίσης οι τιμές και στο φαγητό αρκετά χαμηλές.

Ψητά κρεατικά , και δοκιμάσαμε για πρώτη μας φορά αυτιά γουρουνιού όπως φαίνονται ξεκάθαρα και στην φωτό από κάτω 

20 Αυγούστου

Το πρωί μετά από ένα γεμάτο πρώινο , πήραμε τις απαραίτητες δυνάμεις και συνεχίσαμε για νότια . Στόχος μας να δούμε την Λίμνη Batak και κάποιες άλλες μαζί , και να διασχίσουμε για τέλος  το φαράγγι του διάβολου. 

Το Σπήλαιο του διαβόλου βρίσκεται στη Δυτική Ροδόπη, 17 χλμ από την πόλη του Devin. Είναι ανάμεσα στις σπηλιές που δεν προσφέρουν εκτυφλωτικά εξαίσια πετρώματα. Οι επισκέπτες έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν ένα πραγματικό ταξίδι ανακάλυψης, συμετέχοντας σε ένα μυστηριώδες υπόγειο βασίλειο που προκαλεί δέος. Η είσοδος του σπηλαίου μοιάζει με το κεφάλι του διαβόλου, και κάτω από το λαιμό της, υπάρχει ένας τεράστιος καταρράκτης ,από την αρχαιότητα έχει γοητεύσει τη φαντασία και έχει γεννήσει πολλούς θρύλους.

Ο πιο δημοφιλής από αυτούς είναι ότι ο Ορφέας κατέβηκε κάτω από το στόμιο της σπηλαιάς στο υπόγειο βασίλειο του Άδη, να αναζητήσει τη χαμένη αγάπη του Ευρυδίκη.

Το σπήλαιο κατηφορίζει ευθεία προς τα κάτω, χωρίς διακλάδωση προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Το νερό από τον ποταμό Trigrad πέφτει από ύψος 42 μέτρων κάτω από το σπήλαιο ""λαιμό"", καθιστώντας τον, ως τον μεγαλύτερο υπόγειο καταρράκτη στη Βαλκανική Χερσόνησο. Λόγω του υπόκωφου βρυχηθμού του καταρράκτη, το σπήλαιο μέσα στο οποίο εντάσσεται είναι γνωστό ως The Hall of Thunder. Είναι τεράστιο και το δεύτερο μεγαλύτερο σπήλαιο στη Βουλγαρία. Περίπου 400 μέτρα από την είσοδο το νερό εξαφανίζεται μέσα από ένα κανάλι. Αυτό το κανάλι είναι πάνω από 150 μέτρα βάθος, και όταν το νερό εξέρχεται από το κανάλι σε ένα άλλο σπήλαιο μήκους περίπου 60 μέτρων, ο υπόγειος ποταμός εξέρχεται από το σπήλαιο και ρέει έξω από τις κορυφές του βουνού μέσα από ένα άλλο σπήλαιο.

Είναι αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι τίποτα δεν μεταφέρεται στο στόμα του Σπηλαίου του διαβόλου μέσω του ποταμού ο οποίος προκύπτει από αυτόν. Πολλές προσπάθειες έχουν γίνει για να μεταφερθούν κομμάτια από ξύλο και άλλα υλικά μέσα στο σπήλαιο, αλλά όλα εξαφανίζονται χωρίς ίχνος στο υπόγειο ποτάμι, προκαλώντας την περιέργεια και δελεάζοντας τη φαντασία. Πειράματα που διεξήχθησαν με βαφές έχουν δείξει ότι παίρνει περισσότερο από 1 ½ ώρες στο το νερό να διασχίσει τη μικρή απόσταση από το ένα άνοιγμα στο επόμενο, τροφοδοτώντας εικασίες για ένα εκτεταμένο σύστημα υπόγειων ρευμάτων μέσα στο σπήλαιο.

Η τουριστική διαδρομή ξεκινά σε μια τεχνητή έκθεση που οδηγεί τους επισκέπτες κατά μήκος του καταρράκτη ""Hall of Thunder"". Υπάρχουν 301 βήματα που σου κόβουν την ανάσα καθώς κατεβαίνοντας παράλληλα βρυχάται. Η θέα της πτώσης του νερού, με τον υπόκωφο βρυχηθμό του, και την τεράστια έκταση του σπηλαίου είναι αναμφισβήτητα πανέμορφη. Κιγκλιδώματα προστατεύουν ολόκληρη τη διαδρομή. Υπάρχουν τρία γλυπτά στους τοίχους των σπηλαίων, που είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτα. Το πρώτο είναι ένα ομοίωμα του κεφαλιού του διαβόλου που βρίσκεται κοντά στην είσοδο του σπηλαίου, λίγο πριν την είσοδο στον καταρράκτη. Η δεύτερη είναι η πλήρης εικόνα ενός άνδρα, ο οποίος είναι λαξευμένος στο βράχο του καταρράκτη Hall of Thunder. Πλησιάζοντας στην έξοδο, ένα μικρό σιντριβάνι είναι ορατό με ένα βωμό στην εσοχή υου που στηρίζει την εικόνα της Θεοτόκου.

Η καλύτερη εποχή για να το επισκεφθείτε είναι στα τέλη της άνοιξης και του καλοκαιριού, όταν η είσοδος του σπηλαίου είναι περιτριγυρισμένη από αναζωογονητικό πράσινο και η Ροδόπη είναι πιο φιλόξενη. Ο σύλλογος των τοπικών σπηλαιολόγων διοργανώνει καταβάσεις στις σπηλιές με πλοία από τις αρχές Μαΐου μέχρι το τέλος Οκτωβρίου. Ο σύλλογος παρέχει τον απαραίτητο εξοπλισμό - βάρκες και σωσίβια.

21 Αυγούστου 

Η συνέχεια θα μας έβρισκε στην πόλη της Φιλιπούπολης η αλλιώς Plovdiv , εκεί θα μείνουμε 2 βράδια και θα απολασουμε την πόλη χωρίς πολύ οδήγηση!!

Η Φιλιππούπολη είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Βουλγαρίας με πληθυσμό 341.567 κατοίκων το 2015, ενώ 544.628 ζουν στην αστική της περιοχή. Είναι σημαντικό οικονομικό, συγκοινωνιακό, πολιτιστικό και εκπαιδευτικό κέντρο.

Η Φιλιππούπολη έχει ενδείξεις κατοίκησης από την 6η χιλιετία π.Χ., με ίχνη Νεολιθικού από τα τέλη της 4ης χιλιετίας π.Χ. Τον 12ο αιώνα π.Χ. το χωριό εξελίχθηκε σε πραγματική πόλη κατοικούμενη από Θράκες, κατατασσόμενη μεταξύ των αρχαιότερων πόλεων του κόσμου. Η πόλη ήταν γνωστή στη Δύση για το μεγαλύτερο μέρος της καταγεγραμμένης ιστορίας με το Ελληνικό της όνομα (Φιλιππούπολις). Η πόλη ήταν αρχικά Θρακικός οικισμός, που δέχθηκε αργότερα εισβολές Περσών, Κελτών, Ρωμαίων, Γότθων, Ούννων, Βουλγάρων, Ρώσων, Σταυροφόρων και Τούρκων. Στις 4 Ιανουαρίου 1878 η Φιλιππούπολη απελευθερώθηκε από την Οθωμανική κυριαρχία από τον Ρωσικό στρατό. Παρέμεινε εντός των συνόρων της Βουλγαρίας μέχρι τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου, οπότε έγινε πρωτεύουσα της αυτόνομης Οθωμανικής περιοχής της Ανατολικής Ρωμυλίας. Το 1885 η Φιλιππούπολη και η ίδια η Ανατολική Ρωμυλία έγιναν τμήμα της Βουλγαρίας.

Η Φιλιππούπολη βρίσκεται στη νοτιοκεντρική Βουλγαρία στις δύο όχθες του Ποταμού Έβρου. Η πόλη έχει αναπτυχθεί ιστορικά σε επτά λόφους, μερικοί από τους οποίους έχουν ύψος 250 μέτρα. Λόγω των λόφων αυτών η Φιλιππούπολη συχνά αναφέρεται στη Βουλγαρία ως «Επτάλοφος».

Η Φιλιππούπολη φιλοξενεί πολιτιστικές εκδηλώσεις όπως η Διεθνής Έκθεση, το διεθνές θεατρικό φεστιβάλ "Σκηνή στο σταυροδρόμι" και το τηλεοπτικό φεστιβάλ "Το χρυσό στήθος". Υπάρχουν πολλά μνημεία διατηρούμενα από την αρχαιότητα, όπως το αρχαίο Ρωμαϊκό θέατρο, το Ρωμαϊκό ωδείο, το Ρωμαϊκό υδραγωγείο, το Ρωμαϊκό Στάδιο, το αρχαιολογικό σύνολο «Ειρήνη» και άλλα.

Το παλαιότερο Αμερικανικό εκπαιδευτικό ίδρυμα εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών ιδρύθηκε στη Φιλιππούπολη το 1860 και αργότερα μεταφέρθηκε στη Σόφια - το σημερινό Αμερικανικό Κολλέγιο της Σόφιας.

Στις 5 Σεπτεμβρίου 2014 επελέγη ως Πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης για το 2019.

Συνδέεται με αυτοκινητόδρομο ταχείας κυκλοφορίας (127 χιλιομέτρων) με τη Σόφια. Ο πληθυσμός της είναι κατεξοχήν Βουλγαρικός αλλά ζουν και μειονοτικοί πληθυσμοί Τσιγγάνων, Ελλήνων, Τούρκων, Εβραίων και Αρμενίων.

Η Φιλιππούπολη έχει αδελφοποιηθεί με τη Θεσσαλονίκη καθώς και με άλλες ευρωπαϊκές πόλεις.

Η πόλη ήταν πραγματικά πανέμορφη, καθαρή , γεμάτο κόσμο , απολαύσαμε την βραδινή ζωή , την διασκέδαση και το ωραίο φαγητό τους 

22 Αυγούστου 

Πρωινή αναχώρηση από την Φιλιπούπολη και έτοιμη για πρώτο μας πάσο , το troyan Pass οπου θα βλεπαμε το εμβλητικό μνημείο της ελευθεριάς. 

Το πέρασμα Μπεκλεμέτο ή πέρασμα Τρογιάν είναι ένα ορεινό πέρασμα στα Βουλγαρικά Βαλκάνια Όρη σε υψόμετρο 1520 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας. Σε μια από τις κορυφές κοντά στο πέρασμα υπάρχει ένα μνημείο με το όνομα "Αψίδα της Ελευθερίας", αφιερωμένο στη νίκη του ρωσικού στρατού τον Ιανουάριο του 1878, καταλαμβάνοντας το πέρασμα, που οδήγησε στην απελευθέρωση της Βουλγαρίας από το οθωμανικό καθεστώς. Το μνημείο τιμά επίσης τη βουλγαρο-ρωσική ενότητα μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Σχεδιασμένο από τον αρχιτέκτονα Georgi Stoilov και τον γλύπτη Velichko Minekov, το ύψος του είναι 37 μέτρα. Η κατασκευή περιέχει σκάλες και στα δύο «πόδια», που οδηγούν σε ένα σύμπλεγμα συνδεόμενων χώρων στο πάνω οριζόντιο τμήμα. Από εκεί, μια σκάλα οδηγεί στην οροφή, από την οποία διακρίνεται μια μαγευτική θέα της βαλκανικής οροσειράς («Στάρα Πλάνινα»).

Στην συνέχεια θα ανηφορίσουμε προς τον βορρά της Βουλγαρίας και συγκεκριμένα στην περιοχή του Karlukovo όπου θα βλέπαμε την σπηλεια με τα "μάτια του θεού " η αλλιώς The eyes of god.

The Eyes of God: όποιος βρήκε αυτό το όνομα για το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό του σπηλαίου Prohodna, κοντά στο Karlukovo, έκανε καλή δουλειά. Τα δύο ανοίγματα στην οροφή του σπηλαίου μοιάζουν πραγματικά με το βλέμμα ενός υπερφυσικού όντος. Μερικοί ντόπιοι μπορεί να διαμαρτυρηθούν ότι η πραγματική, παραδοσιακή ονομασία των εγκαινίων είναι το πιο πεζό Oknata, ή The Chimneys, αλλά το να φέρεις περισσότερους επισκέπτες σε αυτό το τμήμα της οικονομικά υποβαθμισμένης βουλγαρικής βορειοδυτικής περιοχής είναι πάντα καλό για την τοπική κοινότητα. Και τουρίστες έρχονται, ιδιαίτερα τα Σαββατοκύριακα. Η έλξη των Eyes of God έχει αποδειχθεί πολύ ισχυρή και για τον κόσμο του κινηματογράφου. Το φυσικό φαινόμενο παρέχει κάποιο μαγικό υπόβαθρο σε βουλγαρικές ταινίες, όπως το βίαια πατριωτικό Time of Parting (1988), και ορισμένους αμερικανικούς και γαλλικούς τίτλους της λίστας B, συμπεριλαμβανομένης μιας πρόσφατης προσαρμογής του Tom Sawyer του Mark Twain. Ακόμη και χωρίς το όνομα Eyes of God, το σπήλαιο Prohodna είναι εκπληκτικό. Είναι το μεγαλύτερο πέρασμα σπηλαίων της Βουλγαρίας, αν και υπάρχει κάποια διαφωνία σχετικά με τις ακριβείς διαστάσεις του. Για αυτό το άρθρο, εμπιστευτήκαμε έναν εξειδικευμένο βουλγαρικό ιστότοπο σπηλαίων και μια γεωλογική έρευνα. Σύμφωνα με αυτούς, το πέρασμα του σπηλαίου έχει μήκος 262μ. Η οροφή του έχει ύψος περίπου 50 μέτρα και η ανατολική και δυτική του είσοδος υψώνονται περίπου 20 μέτρα και 42 μέτρα αντίστοιχα. Η δυτική είσοδος είναι η ψηλότερη στη Βουλγαρία.

Το βράδυ θα μείνουμε σε ένα διάσημο και γνωστό motocamp της Βουλγαριας ,που ειχα ακουσει τα καλυτερα λόγια από διάφορους και είπα να το δοκιμάσω και εγώ. 10 ευρώ κοστίζει να στήσεις την σκηνή σου και 20 ευρώ για να μείνεις σε δωμάτιο. Το καμπ , περιέχει μπαρ , καφέ , bbq και διάφορους χώρους αναψυχής!! Όπως επίσης έχει ότι χρειάζεσαι για επισκευή ή συντήρηση της μηχανής σου.

Το πέρασμα της Σίπκα  είναι ένα γραφικό πέρασμα στα βουνά Στάρα Πλάνινα(οροσειρά του Αίμου) της Βουλγαρίας. Το πέρασμα αυτό οριοθετεί τα όρια μεταξύ της επαρχίας Στάρα Ζαγόρα και Γκάμπροβο και συνδέει το Γκάμπροβο με το Καζανλούκ και βρίσκεται μέσα στο Εθνικό Πάρκο της Βουλγαρίας.

Το πέρασμα βρίσκεται 13 χιλιόμετρα βόρεια από την πόλη Σίπκα. Στο σημείο αυτό υπάρχει η σιδηροδρομική γραμμή που συνδέει την πόλη Ρούσε στις όχθες του Δούναβη με την Στάρα Ζαγόρα και την Αδριανούπολη στην Τουρκία. Από εκεί ξεκινά δρόμος 12 χιλιομέτρων στα ανατολικά ο οποίος οδηγεί στην ιστορική βουνοκορφή Μπουζλούντζα η οποία βρίσκεται σε υψόμετρο 1441 μέτρων.

Πόλεμος στο πέρασμα της Σίπκα

Κατά την διάρκεια του Ρωσοτουρκικού πολέμου το 1877-1878 ήταν το σημείο όπου έλαβαν χώρα μια σειρά από μάχες οι οποίες ονομάστηκαν η μάχη στο πέρασμα Σίπκα. Στις μάχες πολέμησαν οι Ρώσοι μαζί με Βούλγαρους εθελοντές ενάντια των Οθωμανών. Η νίκη των Ρώσων κατέληξε στην Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου ή οποία υπογράφηκε στις 3 Μαρτίου 1878 η οποία αναγνώριζε την ανεξαρτησία του Βουλγαρικού κράτους. Η υπεράσπιση του Περάσματος του Σίπκα έγινε σύμβολο δίψας για ελευθερία των Βουλγάρων

Μνημείο Σίπκα

Το «Μνημείο Σίπκα» ή «Μνημείο απελευθέρωσης» βρίσκεται στην βουνοκορφή Άγιος Νικόλας στο βουνό Στόλετοβ κοντά στο πέρασμα Σίπκα. Το μνημείο είναι αφιερωμένο σε αυτούς που θυσιάστηκαν στην απελευθέρωση της Βουλγαρίας κατά την διάρκεια των μαχών στο Ρωσοτουρκικό πόλεμο 1877-78.^[Το μνημείο εγκαινιάστηκε το 1934 και σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Ατανάς Ντόνκοβ και τον γλύπτη Αλεξάντερ Αντρέεβ .

Το μνημείο είναι ένας πύργος 31,5 μέτρα ψηλός με την φόρμα κομμένης πυραμίδας. Ένα γιγαντιαίο λιοντάρι μήκους 8 μέτρων και ύψος 4 μέτρων υπάρχει στην είσοδο του μνημείου. Μέσα στο μνημείο υπάρχει γυναικεία φιγούρα η οποία αναπαριστά την νίκη κατά των Οθωμανικών δυνάμεων αλλά και μαρμάρινη σαρκοφάγος με οστά στρατιωτών που έχασαν την ζωή τους στις μάχες. Μέσα στο μνημείο υπάρχει μουσείο με μετάλλια, αλλά και αρχειακό υλικό από τις μάχες. Η κορυφή του πύργου έχει καλή πανοραμική θέα της περιοχής των βουνών.

24 Αυγούστου 

Και τελευταία μας μέρα στην Βουλγαρία , σήμερα θα κάναμε πολλά χιλιόμετρα με τελικό προορισμό την Κατερίνη όπου θα μέναμε το βράδυ και για να μοιράσουμε την απόσταση μέχρι τον Πειραιά και την βάση μας.

Στο κατέβασμα κάναμε μια στάση στην πρωτεύουσα της Βουλγαρίας την Σόφια και είδαμε την πανέμορφη εκκλησία του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι.

Καθεδρικός Ναός Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι είναι χριστιανικός ναός στη Σόφια της Βουλγαρίας, υπό την δικαιοδοσία της Βουλγαρικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Πρόκειται για τον καθεδρικό ναό της πρωτεύουσας, έναν από τους μεγαλύτερους ναούς στον κόσμο, καθώς και ένα από τα σύμβολα και βασικά αξιοθέατα της Σόφιας. Χτισμένος σε νεοβυζαντινό ρυθμό, ο Καθεδρικός του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι καταλαμβάνει έκταση 3.170 τετρ. μέτρων και χωράει στο εσωτερικό του 10.000 ανθρώπους. Είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος χριστιανικός ναός στη Βαλκανική Χερσόνησο μετά από αυτόν του Καθεδρικού Ναού Αγίου Σάββα στο Βελιγράδι της Σερβίας. Πρόκειται για τον 11ο κατά σειρά μεγαλύτερο ναό της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Στο υπόγειο του ναού υπάρχει κρύπτη-μουσείο με πολλές ελληνικές εικόνες και κειμήλια.

Στα τέλη του 18ου αιώνα οι απαγορεύσεις της Οθωμανικήςδιακυβέρνησης στη Βουλγαρία, που αφορούσαν την ανέγερση χριστιανικώνεκκλησιών, ατόνησαν και το 1839 καταργήθηκαν. Εφεξής η θρησκευτική αρχιτεκτονική γνώρισε νέα ανάπτυξη. Είναι η εποχή της επικράτησης της Ορθόδοξης Εκκλησίας ως εθνικής εκκλησίας των Βουλγάρων. Το γεγονός αυτό είχε ως συνέπεια την εξαφάνιση του αρχιτεκτονικού τύπου της βυζαντινής βασιλικής, υπό την επίδραση μάλιστα της ρωσικής σχολής.

Στις 4 Ιανουαρίου 1878 η Σόφια απελευθερώθηκε από τους Τούρκους και τον επόμενο χρόνο (1871) ανακηρύχθηκε πρωτεύουσα του βουλγαρικού κράτους, οπότε η πόλη άρχισε να αναπτύσσεται πολεοδομικά και κτηριολογικά κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα.

Η κατασκευή του καθεδρικού ναού του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι (που σχεδιαζόταν από τις 19 Φεβρουαρίου 1879) ξεκίνησε το 1882, όταν τέθηκε ο θεμέλιος λίθος, αλλά το μεγαλύτερο τμήμα του χτίστηκε μεταξύ 1904 και 1912. Ο Άγιος Αλέξανδρος Νιέφσκι ήταν Ρώσος πρίγκιπας και ο καθεδρικός ναός κατασκευάστηκε προς τιμή των Ρώσων στρατιωτών που έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού Πολέμου του 1877-1878, αποτέλεσμα του οποίου ήταν να απελευθερωθεί η Βουλγαρία από την Οθωμανική κυριαρχία.

Ο καθεδρικός ναός σχεδιάστηκε από τον Αλέξανδρο Πομεράντσεφ, με τη βοήθεια των Αλέξανδρου Σμιρνόφ και του Αλέξανδρου Γιάκοβλεφ, που άλλαξε ριζικά το αρχικό σχέδιο του 1884-1885 του Ιβάν Μπογκομόλοφ. Το τελικό σχέδιο ολοκληρώθηκε το 1898, και η κατασκευή και διακόσμησή του έγιναν από ομάδα της Βούλγαρων, Ρώσων, Αυστροούγγρων και άλλων Ευρωπαίων καλλιτεχνών, αρχιτεκτόνων και εργατών, περιλαμβανομένων των προαναφερθέντων αρχιτεκτόνων, καθώς και των Πέτκο Moμτσίλοφ, Γιορντάν Μιλάνοφ, Χαραλάμπι Tάτσεφ, Ιβάν Μρκβίτσκα, Βασίλι Μπολότνοφ, Νικολάι Μπρούνι, Αλέξανδρου Κισέλιοφ, Αντον Μίτοφ και πολλών άλλων.

Τα μαρμάρινα μέρη και τα φωτιστικά κατασκευάσθηκαν στο Μόναχο, τα μεταλλικά στοιχεία για τις πύλες στο Βερολίνο, ενώ οι ίδιες οι πύλες κατασκευάστηκαν στο εργοστάσιο του Καρλ Μπάμπεργκ στη Βιέννη και τα ψηφιδωτά μεταφέρθηκαν από τη Βενετία.