Trip of a lifetime from Greece to the Sahara 🇹🇳

Κατα την διάρκεια του ταξιδιού μας στην Τουρκία το 2023 άρχιζα ήδη να σκέφτομαι το επόμενο challenge. Ξαφνικά στην Σμύρνη της Τουρκίας καθώς έπινα τον καφέ μου λεω στα παιδιά , "κύριοι του χρόνου θα παιχτεί έρημος και μάλιστα την πιο διάσημη έρημο , την Σαχάρα." Ο Ντίνος πετάχτηκε και μου είπε ότι ψήνεται ζεστά να το κάνουμε το ταξίδι παρέα αλλά θα χρειαστεί χρόνο να το σκεφτεί και να αποφασίσει κατα την διάρκεια του χειμώνα. Όταν γύρισαμε από την Τουρκία , ήδη άρχιζα και έψαχνα διαδρομές , ρώταγα φίλους που το έχουν κάνει στο παρελθόν και κατέληξα ότι ο επόμενος στόχος ήταν η Τυνησία.

Μετά από ένα μήνα με πήρε τηλέφωνο ο Ντίνος και μ ανέφερε ότι τελικά είναι μέσα και να τους υπολογίζω κανονικά , μαζί και με την κοπέλα του την Ρία. Σιγά , σιγά κανονίσαμε κάποιους καφέδες στην Ελλάδα , σχεδιάζαμε το ταξίδι μαζί προσεκτικά και αποφασίσαμε για μέρα αναχώρησης την 28 Σεπτεμβρίου 2024. Το ταξίδι θα είχε διάρκεια 18 μέρες και θα βλέπαμε κάποιες μέρες και κάποια όμορφα σημεία της Ιταλίας με βασικό μας στόχο την εξερεύνηση της Τυνησίας.

28 Σεπτέμβρη:

Τα πάντα ήταν όλα έτοιμα , ραντεβού είχαμε το πρωί στο περίπτερο 14 και εκεί είχαμε την ευχάριστη έκπληξη να μας χαιρετήσει άλλος ένας φίλος μας ο Γιάννης όπου μας έκανε λίγο να νιώσουμε πιο άνετα ,γτ όπως και να το κάνουμε πάντα στην αρχή ενός ταξιδιού υπάρχει ένας κόμπος, ένας άγχος. Και το αστείο ?? Όταν ξεκινήσαμε να φύγουμε αντιμετώπισε ο Ντίνος ένα πρόβλημα με την μηχανή του στα πρώτα 5 λεπτά , Ξαφνικά στην πορεία άρχιζε και του έσβηνε βάζοντας σε όλους μας κάποια μικρά συννεφάκια για το αν θα τα καταφέρουμε να ολοκληρώσουμε αυτό το ταξίδι. Ευτυχώς στην συνέχεια το πρόβλημα σταμάτησε και ξεκινήσαμε για προορισμό το Αίγιο όπου θα πίναμε τον πρώτο μας καφέ και θα συναντούσαμε τον Άγγελο ο οποίος είχε κάνει το ίδιο ταξίδι την περσινή χρόνια με τους motoadventure Aigio 

Η πρώτη μας μέρα εν Πλώ προς το λιμάνι του Bari 

Επιβιβαστήκαμε στο πλοίο , δέσαμε προσεκτικά τις μηχανές και παραλάβαμε τα κλειδιά για την καμπίνα μας. Σχετικά με το ταξίδι μας προς την Ιταλία ήταν αρκετά ήρεμο , με καλό καιρό και πάνω από όλα καλή διάθεση, Περάσαμε το χρόνο μας με καφέδες , φαγητό στο πλοίο και όπως είπα πριν με καλή διάθεση, 

Μπήκαμε Ιταλία με επίσκεψη στο Polignano a Mare και στο φημισμένο Alberobello

29 Σεπτεμβρίου 

Κατα τις 9 το πρωί φτάσαμε στο λιμάνι του Μπάρι και κατευθείαν κατευθυνθήκαμε για το παραλιακό Polignano a Mare το οποίο ήταν μόλις 40 λεπτά μακριά από το λιμάνι. Αποκαλείτε ως το γαλάζιο διαμάντι της Απουλίας. Πραγματικά ένα πανέμορφο μέρος με όμορφα σπιτάκια , μικροσκοπικά μπαλκόνια γεμάτο λουλούδια , τουριστικό μέρος με αρκετά εστιατόρια , καφέ μπροστά από την Ανδριατική θάλασσα. Δυστυχώς για εμάς όταν πήγαμε είχε παρά πολύ αέρα και δεν το χαρήκαμε έτσι όπως θα έπρεπε. Επίσης το πάρκινγκ ήταν θέμα για εμάς καθώς δεν μπορούσαμε να αφήσουμε κάπου κοντά μας τις μηχανές. 

Η ιστορία τους φαίνεται να έχει τις ρίζες της στον 15ο αιώνα, όταν αγρότες και εργάτες της γης στην κοιλάδα της Ίτρια κατασκεύαζαν τέτοιους είδους κτίρια σαν αποθήκες, αλλά και σαν μόνιμες κατοικίες. Και απ΄ότι φαίνεται επρόκειτο για έναν έξυπνο τρόπο αποφυγής της βαριάς φορολόγησης που επέβαλε το βασίλειο της Νάπολης σε όλα τα οικοδομήματα, αφού οι κατασκευές αυτές εύκολα γκρεμίζονταν ενόψει της επίσκεψης των φοροεισπρακτόρων και ξαναχτίζονταν μετά.

Όπως και να ‘χει, η διατήρησή τους και το γεγονός ότι ολόκληρες συνοικίες της πόλης απαρτίζονται από σειρές συνεχόμενων τέτοιων σπιτιών, που αντανακλούν το αστραφτερό μεσογειακό φως και εντυπωσιάζουν με τις κωνικές τους στέγες, προσδίδουν στο Αλμπερομπέλο τη μοναδική του ταυτότητα και κάνουν την περιήγηση στις όμορφες γειτονιές του, μια εμπειρία μαγική.

Μετά από την επίσκεψη μας στο Alberobello αποφασισαμε να συνεχίσουμε για τον τελικό μας προορισμό για σήμερα και συγκεκριμένα το Σαλέρνο όπου θα μέναμε εκεί το βράδυ και την άλλη μέρα θα παίρναμε το καράβι για το μακρινό μας ταξίδι στην Τυνησία. Άφιξη στο ξενοδοχείο το βράδυ και με την μια βγήκαμε για να φάμε ένα από τα παραδοσιακά τους φαγητά, τι άλλο από μια πίτσα. 

Αναχώρηση από την Ιταλία με προορισμό την Τυνησία 

Στα καπάκια σταματήσαμε σε κατάστημα orange σαν να λέμε vodafone στην Ελλάδα και προμηθευτήκαμε κάρτες για internet , κόστος 25 ευρώ για gb unlimited.

Στην συνέχεια κατευθείαν στο ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης για ξεκούραση. Σήμερα θα μέναμε στην Τύνιδα και θα είχαμε χρόνο να δούμε την πόλη να βγαίναμε για φαγητό και τα καθεξής  

2 Οκτωβρίου 

Σήμερα η μέρα θα ήταν γεμάτη με πολύ οδήγηση , σχεδόν θα κάναμε όλα τα παραλία της Τυνησίας σε μια ολόκληρη μέρα. Σηκωθήκαμε αρκετά νωρίς κ απολαύσαμε το πρωινό μας το οποίο ήταν νοστιμότατο 

Επόμενη στάση το παραλιακό κ αυτό Monastir.

Το Μοναστίρ είναι παράλια πόλη και λιμένας της Τυνησίας, στην περιοχή Σαχέλ. Βρίσκεται στην Βορειο-ανατολική Τυνησία και είναι η πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας. Εχει πληθυσμό 41.400 ανθρώπων. Απέχει 20 χλμ. από την πόλη Σους και 160 χλμ. από την πρωτεύουσα Τύνιδα. Υπήρξε αλιευτικό λιμάνι που όμως εξελίχθηκε σε αξιόλογο τουριστικό θέρετρο.

Το Μοναστίρ ιδρύθηκε πάνω στα ερείπια της Φοινικικής – Αρχαίας Ρωμαϊκής πόλης Ρουσπίνα. Στην πόλη υπάρχει ένα καλοδιατηρημένο κάστρο το οποίο χτίστηκε το 796 μ.Χ. με σκοπό να ανιχνεύει την θάλασσα για εχθρικά πλοία και να φυλάσσει την πόλη από τις πειρατικές επιδρομές. Στο Μοναστίρ γεννήθηκε και ο πρώτος πρόεδρος της Τυνησίας Χαμπίμπ Μπουργκίμπα όπου βρίσκεται και το μαυσωλείο του.

Άφιξη στην πόλη του Σφάξ αργά το βράδυ για διανυκτέρευση. 

Μετά την όμορφη εμπειρία μας , πήραμε κατεύθυνση για την πόλη της Ταταουίν όπου θα περνάγαμε το βράδυ μας εκεί.

Φτάσαμε τον στόχο μας και κατακτήσαμε την έρημο Σαχάρα 

4 Οκτωμβρίου 

Μετά από ένα φτωχό πρωινό , φορτώσαμε τα μηχανάκια και βουρ για το όνειρό μας και την έρημο Σαχάρα. Κατεύθυνση στην πόλη Douz όπου εκεί θα μέναμε 2 μέρες και θα κάναμε όλα τα πέριξ. Επίσης μία μέρα θα την περνάγαμε σε σκηνές στην καρδιά της Ερήμου. 

Στο προορισμό μας βρήκαμε ένα παραδοσιακό καφέ και απολαύσαμε ένα καφεδάκι με χουρμάδες 

Στην συνέχεια μπήκαμε ακόμα πιο βαθιά στην έρημο Σαχάρα και οι πρώτοι αμμόλοφοι εμφανίστηκαν με την διάθεση μας να είναι στα ύψη καθώς είναι κάτι σπάνιο για τα δικά μας μάτια. Οι εικόνες μιλάνε από μόνες τους 

Η Σαχάρα είναι η αμμώδης έκταση ερήμου που καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της Βόρειας Αφρικής. Πρόκειται για περιοχή ακαλλιέργητη και με δύσκολες συνθήκες διαβίωσης.

Το μεγαλύτερο μέρος της δυτικής Σαχάρας δεν είναι κατοικήσιμο λόγω της ξηρασίας. Σε αυτές τις ακατοίκητες και ανεκμετάλλευτες περιοχές, υπάρχουν τοποθεσίες όπου ενδέχεται να μην σημειωθεί βροχόπτωση έως και για διάστημα δέκα ετών. Επίσης ο βαθμός ξηρασίας του αέρα είναι πολύ υψηλός, κάτι που επηρεάζει τα όποια πιθανά βραχυπρόθεσμα αποθέματα νερού και τα κάνει να εξατμίζονται γρήγορα. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, ενώ τη μέρα η θερμοκρασία ανεβαίνει στους 50 °C, το βράδυ κατεβαίνει υπό το μηδέν. Αυτές οι διαφορές της θερμοκρασίας, συντελούν στη δημιουργία ανέμων που είναι αρκετά ισχυροί και συχνά οδηγούν σε εμφάνιση ανεμοστρόβιλων γνωστών με το όνομα τζιμπλί, χαμσίν ή και χαρματάν.

Στην επιστροφή μας προς το ξενοδοχείο και στην πόλη της Ντουζ , βρήκαμε την πύλη της Σαχάρας , εκεί που τελειώνει η πόλη και ξεκινά η έρημος. Επίσης πήραμε την πρώτη μας γεύση από καμήλες κάνοντας τις πρώτες μας βόλτες 

Διανυκτέρευση στην καρδιά της ερήμου Σαχάρας σε σκηνές 

5 Οκτωβρίου 

Σήμερα η μέρα θα ήταν γεμάτη και πάλι. Το πρωί είχαμε κλείσει ραντεβού να καβαλήσουμε καμήλες για 1 ώρα και στην συνέχεια θα μας πέρνανε από το ξενοδοχείο με ένα jeep 4επι4 για να μείνουμε στην έρημο το βράδυ και μάλιστα σε σκηνές. Το κόστος ήταν 250 ευρώ για το ζευγάρι με μεταφορά αλλά και φαγητό να είναι μέσα στην τιμή. 

Η οδήγηση με το τζιπ  από την πόλη Ντουζ μέχρι το καμπ ήταν περίπου 2 ώρες μέσα στην έρημο. Ήταν πραγματικά εντυπωσιακό 

Όταν φτάσαμε στο σποτ πάθαμε πραγματικά την πλάκα μας . Οι σκηνές μέσα σε μια Γούβα περικυκλωμένες από ψηλούς αμμόλοφους. Εκεί είδαμε πως ψήνουν το ψωμί από την στάχτη της φωτιάς και παίρνοντας την θερμοκρασία της ερήμου θάβοντας το εκεί μέσα. 

Βραδάκι με παρέα τα αστέρια μόνο , έτοιμοι για μάσα!!

Ώρα για ύπνο , με προσοχή εννοείτε στους σκόρπιους και τα φιδακια 

Κατά την διάρκεια του δρόμου μας από Ντουζ για Τοζέρ αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν τα πυκνά φοινικό δέντρα  που είχε η περιοχή 

Chot El Djerid 

Η Chott el Djerid είναι μια μεγάλη αλμυρή λίμνη που βρίσκεται στο τυνησιακό τμήμα της ερήμου Σαχάρα. Είναι γνωστό ότι είναι η μεγαλύτερη αλμυρή λίμνη στη Σαχάρα και ανάλογα με τις πηγές σας, είναι επίσης η μεγαλύτερη αλμυρή λίμνη στην αφρικανική ήπειρο. Με έκταση μεγαλύτερη από 2.700 τετραγωνικά μίλια Το όνομα αυτής της λίμνης αποτελείται από δύο μέρη: στη Βόρεια Αφρική, το chott περιγράφει μια λίμνη που στεγνώνει το καλοκαίρι και συνήθως έχει τουλάχιστον λίγο νερό σε αυτήν τις πιο κρύες εποχές. Το el djerid είναι μια αραβική λέξη που σημαίνει "φύλλο φοίνικα" (η κοντινή περιοχή el Djerid στη νοτιοδυτική Τυνησία έχει 15 φορές περισσότερους φοίνικες χουρμαδιών από τον ανθρώπινο πληθυσμό της). Το Chott el Djerid είναι  μια τεράστια πεδιάδα με σκληρό κλίμα ερήμου και σχεδόν παντελή έλλειψη φυσικών πόρων—συμπεριλαμβανομένου του γλυκού νερού. Είναι ένα δύσκολο μέρος για να ζεις, αλλά τα ταξίδια είναι μια διαφορετική ιστορία. Διασχίζοντας τον κεντρικό δρόμο που εκτείνεται από το νότιο χείλος μέχρι το σημείο βορειοδυτικά, είναι αδύνατο να μην σταματήσετε και να θαυμάσετε τις αποθέσεις αλατιού στο χρώμα του ουράνιου τόξου και τις μικρές λίμνες που έχουν νερό ακόμα και τις πιο ξηρές μέρες του καλοκαιριού. Απροσδόκητα, το αλμυρό νερό ποικίλλει σε χρώμα από ανοιχτό πράσινο έως απαλό ροζ και ζωηρό πορτοκαλί. Στο τέλος της λίμνης, θα καταλήξετε σε μια τοποθεσία όπου υπάρχουν πολλές οάσεις με φοίνικες.

7 Οκτωβρίου :

Την άλλη μέρα το πρόγραμμα είχε να δούμε την διάσημη όασις της Chebika αλλά και το Canyon Mides. 

Chebika Oasis

Η Chebika είναι μια ορεινή όαση στη δυτική Τυνησία, στη περιοχή του Tozeur. Ιστορία Στην αρχαιότητα, ήταν ένα ρωμαϊκό φυλάκιο γνωστό ως Ad Speculum και αργότερα ένα ορεινό καταφύγιο των Βερβερίνων. Το σύγχρονο χωριό Chebika έχει αρκετές εκατοντάδες κατοίκους. Χτίστηκε κοντά στην παλιά πόλη, η οποία εγκαταλείφθηκε το 1969 μετά από καταστροφικές πλημμύρες στις οποίες έχασαν τη ζωή τους περισσότεροι από 400 άνθρωποι. Πολλές σκηνές για την ταινία The English Patient γυρίστηκαν στο τοπίο της όασης Chebika.

Mides Canyon

Το Midès είναι μια από τις πιο όμορφες ορεινές οάσεις της Τυνησίας, με ένα υπέροχο φαράγγι που εκτείνεται σε μήκος 3 χλμ. Το αυλάκι διακρίνεται για τα στρογγυλά του σχήματα και τις έντονες χρωματικές αντιθέσεις. Σε αυτά τα φαράγγια με τα τοπία της ερήμου, μπορεί κανείς να παρατηρήσει απολιθώματα και πολύχρωμα ορυκτά ηλικίας εκατομμυρίων ετών. Βρίσκεται κοντά στα σύνορα Τυνησίας-Αλγερίας και περίπου εξήντα χιλιόμετρα από το Tozeur και περίπου δέκα χιλιόμετρα από την Tamerza. Το Midès είναι επίσης το τυνησιακό "Far West". Για τα φαράγγια φυσικά, αλλά και για την γειτωνίαση με τα αλγερινά σύνορα. Κάποτε φαράγγια περιέβαλλαν το χωριό από όλες τις πλευρές, σαν ένα υπερωκεάνιο που είχε προσαραγθεί σε ένα κίνημα. Ένα πραγματικό φυσικό φρούριο. Προσκολλημένο στην άκρη ενός φαραγγιού όπου βρίσκονται απολιθώματα και χρωματιστά ορυκτά, το νέο χωριό Midès βρίσκεται στην καρδιά του κοντινού φοινικόδασος που προσφέρει χουρμάδες, πορτοκάλια και σύκα.  Εκει είχα και την ατυχία να έχω μια πτώση με την μηχανή αλλά τίποτα σοβαρό

Στήν επιστροφή μας προς το ξενοδοχείο και εννοείτε πάλι ξεκούραση αλλά και χαλάρωση στην πισίνα με τους παλμούς της περιπέτειας να πέφτουν 

Pista Rommel 

8 Οκτωβρίου:

Την επομένη μέρα είχαμε πάρει το δρόμο προς το βορρά της Τυνησίας , αλλά θα περνάγαμε από τον ιστορικό δρόμος της πίστας του Ρόμελ.

Πριν φύγω για αυτό το ταξίδι είχα μάθει πολλά για το Rommel Track, ένα κομμάτι που πήρε το όνομά του από τον διάσημο ναζί στρατηγό Erwin Rommel γνωστό ως «The Desert Fox» . Ένας χαρακτήρας που, έχοντας υπάρξει Ναζί στην ιστορία του έπαιξε έναν ρόλο (αν και παθητικό) στην αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος γνωστή ως Επιχείρηση Βαλκυρία, μια επιχείρηση στην οποία έγινε προσπάθεια εξάλειψης του Χίτλερ. Ωστόσο, λόγω της δημοτικότητάς του, ο Χίτλερ πρότεινε ότι αν αυτοκτονούσε η οικογένειά του θα γλίτωνε. Κηρύχθηκε επισήμως νεκρός λόγω πολεμικών τραυμάτων και έγινε κρατική κηδεία. Αλλά ας επιστρέψουμε στην απίστευτη διαδρομή από πλάκες από σκυρόδεμα για να αποτρέψουν τα γερμανικά Panzer από το να βυθιστούν στην άμμο κατά την υποχώρηση των στρατευμάτων του Africa Korps, η οποία εξακολουθεί να συναρπάζει και να ενθουσιάζει πολλούς μοτοσυκλετιστές. Το να οδηγείς ένα μηχανάκι είναι ήδη συναίσθημα, για μένα ακόμα και όταν πηγαίνω για ψώνια, αλλά το να το καβαλήσω σε αυτά τα μέρη είναι ποίηση.

Στην συνέχεια είχαμε πάρει τον δρόμο για την πόλη της Gafsa ,μια πόλη που είχαμε ακούσει περίεργα πράγματα και ήδη είμασταν 'ψιλιασμένοι'. Αρχικά ήταν πολύ βρόμικη αλλά και ο κόσμος μας κοίταγε περίεργα. Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο ήταν λες και μπαίναμε σε φρούριο καθώς μας κλειδωσανε μέσα με μια τεράστια πόρτα και μας ενημέρωσαν ότι καλό είναι να μην βγαίνουμε μόνοι μας και ειδικά όταν πέσει το φως του ήλιου. Έτσι αποφασίσαμε να μην μείνουμε εκεί και παρά την κούραση μας να κάνουμε άλλες 4 ώρες δρόμο με κατεύθυνση προς την πόλη του Καιρουάν. Στην μέση της διαδρομής σταματήσαμε για φαγητό στις παραδοσιακές χασαποταβέρνες που έχουν τα κρέατα κρεμασμένα έξω στο δρόμο. Αν δε φας εκεί δεν ξέρεις τι σημαίνει Τυνησία. Κρέας νόστιμο αλλά γεμάτο μύγες , και όταν λεω μύγες μιλάμε για χιλιάδες πάνω στα κρέατα,

Cap Angela - Το βορειότερο ακρωτήρι της Αφρικής 

Στην συνέχεια προορισμός στο λιμάνι του Μπιζέρτε όπου θα μέναμε εκεί το βράδυ μας. Όμορφη πόλη και καταπληκτικά θαλασσινά. Επίσης το δωμάτιο μας είχε τέλεια θέα μπροστά την θάλασσα.

10 Οκτωβρίου :

Η τελευταία μας μέρα στην Τυνησία , αλλά πριν αποχωρήσουμε είχαμε την ευκαιρία να δούμε το διάσημο μέρος με τα μπλε σπιτάκια του sidi bou said.

Στο Sidi Bou Said, οι πόρτες είναι το χαμογελαστό πρόσωπο των σπιτιών. Βαμμένο σε έντονο μπλε ή κίτρινο, τοξωτό ή ορθογώνιο, πλαισιωμένο με σκαλιστή πέτρα, κεραμικά πλακάκια ή ασπρόμαυρο μάρμαρο… το καθένα έχει το δικό του στυλ. Τα πιο όμορφα είναι διακοσμημένα με μεγάλα μαύρα καρφιά διατεταγμένα σε αστέρια, λουλούδια ή σχήματα κυπαρισσιών ή ψαριών. Το Sidi Bou Said ήταν κάποτε ένας αγαπημένος προορισμός διακοπών για τις προνομιούχες οικογένειες της Τύνιδας. Κοντά στη θάλασσα, έζησαν τον κομψό τρόπο ζωής τους υπό την προστασία του τάφου του Sidi Abou Said, ενός αγίου του 13ου αιώνα. Πίσω από τους απλά ασπρισμένους με ασβέστη τοίχους μερικές φορές κρύβονται αληθινά παλάτια. Ένα από αυτά χτίστηκε από έναν Ευρωπαίο που ερωτεύτηκε το χωριό το 1912, τον βαρόνο Rodolphe d’Erlanger. μετατράπηκε σε μουσείο. Άλλα σπίτια έχουν γίνει γκαλερί τέχνης ή ξενώνες.

Amalfitana & Positano : 

12 Οκτωβρίου :

Επιτέλους πολιτισμός και σήμερα είχαμε κανόνισει να κάνουμε τον γύρο της αμαλφιτάνας.Η Costiera Amalfitana, η Ακτή Αµάλφι, είναι μια δαντελωτή λωρίδα γης μήκους 70 χιλιομέτρων, που βρίσκεται στη νότια πλευρά της χερσονήσου του Σορέντο, ανάμεσα στη Νάπολη και το Σαλέρνο. Αποτελεί ένα από τα πιο γραφικά τμήματα της Ιταλικής ακτογραμμής, με τον σμιλεμένο στον κατακόρυφο βράχο φιδίσιο δρόμο Stada Stratale 163 να την διατρέχει, χαρίζοντας υπέροχη θέα στο βαθύ μπλε της Τυρρηνικής θάλασσας και στο σκούρο πράσινο των βουνών Λαττάρι. Αμπελώνες, περιβόλια με εσπεριδοειδή, ελιές και δάση καστανιάς, πανέμορφα χωριουδάκια σκαρφαλωμένα στις πλαγιές των λόφων, γραφικά ψαροχώρια και κοσμοπολίτικες κωμοπόλεις, απόκρυφες ακρογιαλιές και πολυσύχναστες παραλίες, δημιουργούν το σκηνικό μιας από τις πιο όμορφες και εντυπωσιακές παράκτιες ζώνες της Ευρώπης, που έχει αποτυπωθεί σε δεκάδες ταινίες και βιβλία και που από το 1997 αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Απολαύστε ένα λιμοντσέλο στον τόπο που γεννήθηκε και αφεθείτε να σας παρασύρει ο κοσμοπολίτικος αέρας της δεκαετίας του ’60.

Τα σοκάκια και οι γραφικές πλατείες του Ποζιτάνο γεμίζουν με κόσμο και μουσική κάθε καλοκαίρι.

Τέλος, διακοπές χωρίς μπάνια, παγωτό και ψώνια δεν είναι διακοπές! Το Ποζιτάνο είναι γνωστό για τα χειροποίητα σανδάλια του, τα υπέροχα υφάσματα του και τα ιδιαίτερα, χρωματιστά κεραμικά του.

Ματέρα η πανάρχαια πέτρινη πόλη της Ιταλίας

13 Οκτωβρίου 

Η Ματέρα έχει τη δική της αξιοθαύμαστη ιστορία. Είναι σκαλισμένη σε μία ρεματιά στην εξοχή της περιφέρειας Μπαζιλικάτα στο κουντεπιέ της «μπότας» της ιταλικής χερσονήσου. Κάποτε η πόλη είχε χαρακτηριστεί «ντροπή της Ιταλίας». Αυτόν τον δυσφημιστικό χαρακτηρισμό τον όφειλε στις σπηλιές στις οποίες στεγάζονταν οι φτωχοί κάτοικοί της. Τη δεκαετία του 1970 η Ματέρα μετατράπηκε σε πόλη φάντασμα. Ο οικισμός για πρώτη φορά έμεινε ακατοίκητος μετά από 10.000 χρόνια. Όμως μία δεκαετία αργότερα η επιβλητική ομορφιά της έβαλε τα θεμέλια για μια εκπληκτικής αναγέννηση. Σε αυτό συνέβαλε η δημιουργικότητα μιας ομάδας τοπικών επιχειρηματιών (πολλοί από τους οποίους κατάγονταν από τους προηγούμενους κατοίκους) οι οποίοι διέκριναν τις προοπτικές αυτού του ιδιαίτερου μέρους.

Σήμερα οι ιστορικές εκκλησίες της πόλης βρίσκονται δίπλα σεboutique ξενοδοχεία, γκαλερί και εστιατόρια που στεγάζονται σε πρώην κατοικίες- σπηλιές. Η Mατέρα είναι πλέον Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Το 2019 ήταν Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης ενώ σχετικά πρόσφατα «πρωταγωνίστησε» και σε μια άλλη μεγάλη ταινία του Χόλιγουντ. Την τελευταία ταινία της σειράς Τζέιμς Μποντ.

14 Οκτωβρίου 

Τελευταία μέρα στο καράβι από Μπάρι για Πάτρα και κατευθείαν στο γραφείο για δουλειά , Ένα πανέμορφο ταξίδι που δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου. Θα ήθελα να ευχαριστήσω για άλλη μια φορά την Μαρία , τον Ντίνο και την Ρία για την όμορφη παρέα τους και που ζήσαμε μαζί αυτές τις έντονες στιγμές. 3.5 χιλιάδες εκλπηκτικά χιλιόμετρα. Και όπως έχω ξαναπεί , όταν τελειώνει ένα ταξίδι ήδη ετοιμάζεται το επόμενο για αυτό stay tuned.